Katie begreep al snel dat de agressieve acties van de wolf niet schadelijk bedoeld waren. Het was duidelijk dat de wolf, samen met het kleine diertje dat hij beschermde, hulp nodig had – van haar of van een professionele dierenarts. Katie’s hart bonsde van de verantwoordelijkheid van het moment, haar vastberadenheid verstevigde met het besef dat zij nu hun enige brug naar veiligheid en zorg was.
Katie krulde zich in zichzelf en minimaliseerde haar aanwezigheid om minder intimiderend over te komen. Verbazingwekkend genoeg leek de wolf Katie’s gebaar te begrijpen. Hij ontspande zich een beetje en zijn gegrom veranderde in voorzichtig gejammer. Nu het gevaar niet meer zo onmiddellijk aanvoelde, haalde Katie diep adem. Ze kon de schone geur van ontsmettingsmiddel in de lucht ruiken, die zich mengde met haar groeiende vastberadenheid om hulp te halen.