Steve zag de vastberadenheid in haar ogen toen hij Katie’s smeekbede hoorde en stemde er zonder aarzelen mee in om te helpen. “Laten we kijken wat we kunnen doen,” zei hij, zijn stem een mengeling van vastberadenheid en nieuwsgierigheid. Samen gingen ze terug naar de kamer waar de wolf en zijn metgezel wachtten.
Toen de twee de kamer naderden, vulde het spookachtige geluid van gehuil de lucht, een duidelijk signaal van nood. Het emotionele gehuil onderstreepte de diepe bezorgdheid van de wolf over het kleine, mysterieuze wezen dat hij het ziekenhuis had binnengebracht. Het was een geluid dat resoneerde met een rauwe, beschermende urgentie, die een diepe band tussen de twee wezens onthulde.