Eric spoedde zich naar het ziekenhuis, waar hij de moeder van het jongetje trof. Deze vroeg aan Eric of hij het jongetje een speeltje wilde geven. Eric besloot alleen de kamer in te gaan. Hij ging naast het jongetje zitten en zei: “Ik hoorde dat je kerstmis zou gaan missen. Dat is natuurlijk geen optie; jij bent mijn belangrijkste elf!”
Het jongetje keek hem verbaasd aan en zei: “Echt?” Hij maakte het cadeautje open en stelde Eric een belangrijke vraag: “Ze zeggen dat ik doodga, maar hoe kan ik dat zeker weten?” waarop de Eric antwoordde: “Doe me een plezier en zeg, als je aankomt waar je naartoe gaat, dat jij de nummer één elf van de kerstman bent. Dan laten ze je zeker binnen.” Het jongetje richtte zich omhoog, gaf de kerstman een knuffel en vroeg: “Kerstman, mag ik u nog één vraag stellen?” Voordat Eric antwoord kon geven stierf het jongetje in zijn armen. Eric huilde de hele rit naar huis toe en besloot al half dat hij zijn pak aan de wilgen zou hangen. Totdat hij toch nog één keer optrad als kerstman en zich bedacht dat hij hiermee het verschil kon maken: “Toen ik de lachende kinderen zag bracht het me terug naar de werkelijkheid. Ik realiseerde me wat voor belangrijke rol ik had. Voor hen en voor mijzelf.
Pagina 2/2